12
Twee handen op één buik

‘Ze heet Máxima. Ze is Argentijnse, woont in New York, en vertrouw op mij. Stel verder nu geen vragen,’ zei de prins op een mooie avond in mei 1999 tegen zijn moeder, tijdens het avondeten op Huis ten Bosch. Hoewel ze elkaar slechts enkele maanden kenden, maakte de koningin uit de serieuze ondertoon in zijn stem op dat deze nieuwe relatie van haar zoon wel eens meer kon zijn dan een van zijn vele bevliegingen.

Drie dagen later kreeg de Nederlandse inlichtingendienst de opdracht om een onderzoek in te stellen naar een jonge Argentijnse econome met de naam Máxima Zorreguieta. De Dienst wist natuurlijk al van haar bestaan en was op de hoogte van haar prille relatie met de prins. Ze hadden echter niet gedacht dat ze zo kort na de eerste kennismaking al verslag moesten uitbrengen aan de koningin, om meteen daarna een nieuw en nog diepgaander onderzoek te moeten instellen.

Beatrix verzocht hun omzichtig en discreet te werk te gaan, opdat niemand er lucht van zou krijgen. Haar zoon zou woedend worden als hij erachter kwam dat ze voor de zoveelste keer voor Sherlock Holmes speelde. Dat had ze bij al zijn vriendinnen gedaan, en telkens opnieuw strafte de prins haar door zich in een langdurig, beledigd stilzwijgen te hullen. Zijn liefdesleven was privé en dat ging niemand iets aan, ook haar niet, vond hij. De koningin was het niet met hem eens. Voor haar golden de grenzen van het privéleven niet en al helemaal niet als het een buitenlandse betrof met aspiraties om lid te worden van de koninklijke familie. Vrienden, eventuele verloofdes en personeelsleden worden onder een vergrootglas gelegd. Haar oudste zoon is er jarenlang tegen in opstand gekomen voor hij begreep dat zijn moeder wel verplicht was om zich met zijn sociale leven en liefdesperikelen te bemoeien. ‘Ik vind het heel vervelend dat je je overal mee bemoeit!’ verweet hij haar. Dan probeerden Friso en Constantijn de woede van hun oudste broer te sussen. Ook zijn vader, prins Claus, moest regelmatig ingrijpen om de gemoederen tot bedaren te brengen, vooral omdat hij een wat makkelijkere relatie met zijn oudste zoon had dan zijn vrouw.

In die periode was de verhouding tussen moeder en zoon in het paleis het gesprek van de dag. Beatrix en haar adviseurs probeerden van alles om Willem-Alexander in toom te houden, die meende zich te kunnen bewegen met de vrijheid van een gewone burger. Toch was het hart van de koningin van Nederland minder hard dan dat van andere Europese monarchen. Ze begreep de woede van haar zoon heel goed, maar hij mocht zijn plichten niet verzaken. De toekomst van de Oranje-Nassaus, met Willem-Alexander aan het hoofd, was een staatskwestie.

De prins protesteerde toen hij erachter kwam dat ook Máxima was gescreend, maar dat was meer uit gewoonte. Hij had inmiddels wel geleerd dat zijn puberale opstandigheid nergens toe leidde en wist dat de inlichtingendienst beroepshalve onderzoek deed naar de relaties die zowel hij als zijn broers onderhielden, en dat de lijfwachten die hem dag en nacht beschermden de opdracht hadden om rapport uit te brengen over elke stap die hij zette, alles wat hij deed en iedereen die hij sprak. Hij genoot stiekem van zijn protesten en plaagde zijn moeder door haar het gevoel te geven dat ze haar zoon weer eens had ‘verraden’. Willem-Alexander werd volwassen, hij had zijn jeugdige baldadigheid afgeworpen en kon zich zelfs voorstellen dat hij over enkele jaren aan de beurt zou zijn om een onderzoek te laten instellen naar de vrienden van zijn eigen kinderen. Vandaar dat hij Máxima bij zijn volgende bezoek aan New York vroeg of ze misschien iets te verbergen had.

Máxima antwoordde met lichte terughoudendheid en zei ironisch dat haar leven geen geheimen kende. Ze was niet aan de drugs, ze dacht niet dat er drugshandelaars of pedofielen in haar vriendenkring voorkwamen en haar voormalige liefdesleven zou, zoals hij heel goed wist, nooit het Guinness Book of Records halen. Bij die gelegenheid vertelde ze hem voor het eerst dat haar vader een hoge functie had bekleed in de militaire regering. Op het Northlands College en de uca had ze zich nooit gerealiseerd dat haar dierbare Coqui wel eens een probleem zou kunnen vormen. Haar nieuwe vrienden in New York hadden zich evenwel uiterst negatief uitgelaten over de dictatuur. Ze probeerde de prins uit te leggen wat zijn functie was geweest onder het Videla-bewind. Het leek hem geen halszaak. ‘Maak je maar geen zorgen,’ zei hij. Dat was voor Máxima echter niet genoeg om zich inderdaad geen zorgen te maken. Ze besefte heel goed dat er diepgaand onderzoek ingesteld zou worden naar de handel en wandel van de nieuwe vriendin van de prins, inclusief haar familie en vrienden, haar werkomgeving en haar persoonlijke voorkeuren. Stel dat er iets aan het licht komt waarvan ikzelf niet eens op de hoogte ben, bedacht ze ongerust.

Vier weken later, toen ze na een lange werkdag de deur van haar appartementje in Chelsea opendeed, trapte ze bijna op een envelop met een lakzegel, die onder de deur was geschoven. Het was een uitnodiging van koningin Beatrix om enkele dagen met haar en haar gezin door te brengen in hun zomerhuis in Italië. Die uitnodiging, zo vertelde de prins, betekende dat het onderzoek in de tweede fase was beland. Van nu af aan zouden zij, haar werk en haar relaties officieel en openlijk worden gescreend in de vorm van gesprekken met haar en enkele van haar vrienden; er ging zelfs een lijst vragen naar de directie van de Deutsche Bank. ‘Geen lelijke woorden meer zeggen, je telefoon is vast afgetapt,’ grapte haar broer Martín vanuit Buenos Aires.

Máxima had alle vertrouwen in zichzelf, maar ze werd er wel zenuwachtig van. Ze groef in haar geheugen en vond niets waarvoor ze zich hoefde te schamen. Ze had zelfs het gevoel dat alles in haar leven haar op dit moment had voorbereid. Ze was dan wel niet van adel, maar haar opleiding aan een Engelstalige school, haar studie aan een katholieke universiteit en haar loopbaan als succesvolle manager bij internationaal opererende banken en financiële instellingen, haar uitstekende beheersing van vreemde talen, het feit dat ze goed kon paardrijden en skiën, haar liefde voor het polospel en zelfs haar uiterlijk konden niet anders dan in haar voordeel werken in de rapporten die de koningin ontving. En zo was het ook: Beatrix was onder de indruk van de persoonlijkheid en het charisma van de Argentijnse jonge vrouw die uit de rapporten van de inlichtingendienst naar voren kwam. Ze hadden echter wel een lijk in de kast gevonden: zoals Máxima al had gevreesd, vormde het verleden van haar vader een groot probleem. De koningin had het een en ander uit te leggen, maar toch volgde ze haar intuïtie en besloot ze de vriendin van haar zoon haar vertrouwen te schenken, ook al had ze haar nog nooit ontmoet. Het werd tijd om daar verandering in te brengen.

Voor Máxima was het veel gemakkelijker en een stuk goedkoper om voor de bilaterale ontmoeting een ‘onderzoek’ in te stellen naar de moeder van haar vriend. Het kostte haar nog geen 300 dollar om bij boekhandel Barnes & Noble een aantal boeken over Nederland en het Nederlandse koningshuis te kopen, waarbij ze zich meteen ook maar een boekje aanschafte over de Nederlandse taal.

Zo kwam ze erachter dat er heel wat commotie was ontstaan toen Beatrix hand in hand was gesignaleerd met Claus von Amsberg, nota bene een Duitser die – zij het dan verplicht – lid was geweest van de Hitlerjugend. Ze las dat Beatrix vier dagen niet gegeten had omdat haar ouders tegen het huwelijk gekant waren. Ze vermaakte zich met de wederwaardigheden van prins Bernhard, de vader van de koningin, een ware playboy en rokkenjager die niet vies was van een drankje en zich herhaaldelijk in de nesten wist te werken. Ze las over bastaardkinderen, slaapkamerschandalen en mesalliances. Het was duidelijk, de koninklijke familie was niet anders dan de hare of welke familie dan ook, iedereen had wel iets dat hij liever niet aan de grote klok wilde hangen. Wat een opluchting! Ze las verder en concentreerde zich op Beatrix’ karakter, hoe ze over dingen dacht, waar ze van hield, wat haar dromen en angsten waren. Zo kon ze er misschien achter komen wat voor soort vrouw ze op het oog had voor haar zoon.

Het was liefde op het eerste gezicht tussen Beatrix en Máxima, toen ze in augustus 1999 voor het eerst met elkaar kennismaakten in Rocco dei Draconi, de in middeleeuwse stijl gebouwde villa van de koninklijke familie in Tavarnelle, Italië. Het koninklijke paar wachtte de komst van hun zoon en zijn vriendin gespannen af op een bankje in de tuin, met een adembenemend uitzicht op de heuvels van Chianti.

De Argentijnse kwam, zag en overwon met het beste wat ze in huis had: haar glimlach en de diepe wens om bij de ouders van haar nieuwe vriend in de smaak te vallen. Onder het genot van een streekwijntje en Toscaanse hapjes slaagde ze erin alle aandacht naar zich toe te trekken, al sprak ze hooguit drie woorden Nederlands: ‘ja’, ‘heerlijk’ en ‘dank u’. Genoeg voor Beatrix om zich uit te putten in complimentjes over haar uitspraak, haar allure en haar sympathieke uitstraling.

Beatrix en Claus stelden vragen over haar familie, over haar relatie met haar drie halfzussen en wat haar plannen waren voor de toekomst. Ze antwoordde dat ze het naar haar zin had bij de Deutsche Bank, dat ze een goede baan had en hoopte haar carrière in stijgende lijn voort te zetten. Voor het eerst in lange tijd was Beatrix gelukkig, dankzij deze jonge vrouw. Máxima bedacht intussen hoe blij haar vader zou zijn als hij hoorde dat de koningin zo lief voor haar was geweest.

Máxima geeft toe dat ze die dag goed in vorm was. Haar vriendinnen beschrijven haar als een vrolijke, grappige meid die af en toe wat grofgebekt is. In Tavarnelle bracht ze Beatrix aan het lachen met haar verhalen over haar mislukte pogingen om te koken in het minikeukentje in New York, haar onverklaarbare struikelpartijen op straat en haar eerste indruk van Willem-Alexander in Sevilla.

Dat eerste kennismakingsgesprek duurde ongeveer vier uur. Het was bijna een krachtmeting tussen twee verschillende intellecten. De koningin onderwierp haar aan een soort zachtmoedig kruisverhoor. Máxima profiteerde van haar enorme concentratievermogen en zorgde er angstvallig voor dat ze geen enkele grens overschreed. Ze was spontaan, maar niet te druk. Grappig, maar niet dom. Glamoureus, maar niet frivool. Het was een uitputtingsslag. Gek genoeg had de prins niet in de gaten hoe zwaar het voor haar was. Blij dat zijn moeder en zijn vriendin het zo goed met elkaar konden vinden, besloot hij bij het dessert dat ze het verder wel zonder hem af konden. Hij nam een coupe ijs, stond op en trok zich stilletjes terug in zijn kamer. Zijn PlayStation lonkte, een spel dat hij overal ter wereld bij zich had. Het zag ernaar uit dat ze de hele middag zouden blijven kletsen, en dat kon best zonder hem. Máxima dacht er heel anders over toen ze hem zomaar zag vertrekken. Niet hij, maar zij was degene die aan rust toe was. Toch zette ze haar beste beentje voor. Ze dacht aan haar toekomst, onderdrukte haar boosheid en wist haar kalmte te bewaren.

Ze kreeg de pittigste vragen voorgeschoteld: ‘Wat deed je vorige vriend? Werken je broers en zussen, of studeren ze?’ De Argentijnse probeerde interesse te tonen voor het leven van Claus, die haar zonder er doekjes om te winden vertelde dat het hem veel moeite had gekost om zich aan de koninklijke familie aan te passen. Hoe ze ook haar best deed, het gesprek met haar aanstaande schoonmoeder werkte enigszins slaapverwekkend. Gelukkig bood Beatrix voordat ze erbij in slaap viel aan om haar het huis te laten zien.

Het was een karaktertrekje dat zich die dag voor het eerst manifesteerde en dat bepalend zou blijven voor de goede verstandhouding tussen deze twee vrouwen: Beatrix bezit de gave – bijna als een helderziende – om haar te redden als ze bijna niet meer kan van verveling. Dat doet ze nog steeds, bij elke gelegenheid waarbij het protocol Máxima net iets te lang duurt. Dan verontschuldigt de koningin zich op grond van haar leeftijd en maakt ze een einde aan de verplichtingen onder het mom van vermoeidheid. ‘Zou je me willen vergezellen, Máxima?’ vraagt ze dan.

Gearmd wandelden ze door de tuinen, de voorraadkelders en de tweeëntwintig kamers van de Italiaanse villa. Beatrix had de beste kamer voor haar gereserveerd, een gezellige kamer met uitzicht op de Val di Pesa.

Voordat ze haar alleen liet, verzocht ze haar om haar voortaan Trix te noemen, zoals al haar intimi deden. Máxima knikte verheugd; nu al beschouwd worden als behorend tot de intimi van de Koningin der Nederlanden was meer dan ze had verwacht van die dag. Haar schoonmoeder in spe vertrok naar haar kamer en Claus deed een dutje in de salon. De broers van haar vriend waren na de lunch op magische wijze in rook opgegaan en de overige gasten waren naar Florence gereden. Máxima voelde zich plotseling verloren in dat enorme huis. Ze slaakte een diepe zucht en besloot de tuin weer in te gaan om te genieten van de Middellandse Zeewind en het succes van die eerste, spannende ontmoeting.

Het was geen gelukkige periode voor de koninklijke familie toen Máxima haar intrede deed in het leven van de Oranjes. De depressie van Claus leidde tot strubbelingen tussen de koningin en haar zoons. Ze wisten geen van allen goed wat ze met zijn gemoedstoestand aan moesten. De komst van Máxima haalde de druk van de ketel. Plotseling waren ieders ogen op de nieuweling gericht en verdwenen de zorgen om Claus naar het tweede plan. Misschien is dat de reden waarom de vader van haar vriend haar in eerste instantie met enige argwaan bekeek. Toch werd haar spontaniteit beschouwd als een geschenk van God, en voor zover het protocol het toeliet, kreeg ze de vrije teugel.

==

Ook na de bruiloft bleef de relatie met haar schoonmoeder hecht. Aanvankelijk had ze er hard voor moeten werken om haar goedkeuring te verdienen, maar later ging het vanzelf, en het duurde niet lang of ze genoot van het gezelschap van Beatrix. Het klopte dat Beatrix een wat afstandelijke, autoritaire vrouw is, maar haar intelligentie maakt veel goed en Máxima kon veel van haar leren. Dat gold vooral voor de regels en wetten van die eigenaardige machtsvorm waarin de monarchie zich in de eenentwintigste eeuw had ontwikkeld en de liefde voor kunst. Wat dat betreft had Máxima heel wat in te halen: zoals dat geldt voor de meeste meisjes die opgeleid zijn op privéscholen in Buenos Aires was haar kennis van kunst en cultuur beperkt. Ze wist weinig van de schilderkunst, muziek of klassieke literatuur. Ze besefte echter wel dat dit een leemte was in haar opvoeding en accepteerde dat ze veel te leren had. De koningin beschouwde het niet zozeer als een tekortkoming, maar meer als een uitdaging. Ze gaf haar boeken uit de klassieke Europese literatuur en kunstboeken over de Renaissance te lezen. Nederland kent tenslotte een rijke geschiedenis op het gebied van de schilderkunst. Een goed onderdaan weet daar alles van, natuurlijk. De prinses nam de uitdaging aan alsof het een nieuw vak was dat ze onder de knie moest krijgen. Ze bestudeerde het met dezelfde gretigheid waarmee ze zich eerder op de taal en de geschiedenis had gestort. Beatrix fungeerde als haar belangrijkste mentrix, en algauw stonden ze op vertrouwelijke voet met elkaar. De jonge econome leefde in een wereld die steeds verder af stond van haar familie en haar vrienden, die naar haar verhalen luisterden alsof het sprookjes waren of een surrealistische film. Argentinië was heel ver weg en verkeerde nog steeds in een diepe economische crisis. Máxima was daarvan op de hoogte, maar zij baadde in weelde en klemde zich meer dan ooit vast aan de liefde van haar prins en de genegenheid van de koningin.

Ze leken wel twee schoolmeisjes, altijd zij aan zij op plechtigheden, reizen en feesten. De koningin wees in samenspraak met Máxima een oude bekende van de familie Cerruti Carricart aan als secretaris: Felix Rhodius, die nauwe banden onderhoudt met Pergamino. Laurentien, de vriendin van prins Constantijn, en Mabel, de vriendin van prins Friso, zagen hun schoonmoeder daarentegen vrij zelden. De blonde Argentijnse, die vrijwel dagelijks in de agenda van de koningin was opgenomen en wier gezicht op de covers van alle bladen prijkte, had met haar sympathieke uitstraling en charisma hun plaats ingenomen. Ze was geen Nederlandse, ze kwam niet uit een goede familie en ze sprak de taal niet eens goed. Toch was ze ieders lieveling en ook degene die uiteindelijk koningin zou worden.

Beatrix wist dat haar zoon in wezen een goede vent was, intelligent en uitstekend onderlegd. Ze wist ook dat hij niet de meest charismatische prins van Europa was... en daarom vestigde ze al haar hoop op dat Argentijnse burgermeisje, alsof het een investering op lange termijn was, om Willem-Alexanders tekorten aan te vullen. Máxima stelde haar niet teleur. Ze voldeed aan alle verwachtingen en gehoorzaamde het protocol. Dat betekende bijvoorbeeld dat ze zich afstandelijker moest gedragen jegens het personeel, omdat Beatrix vond dat ze zich te familiair opstelde. Nu beschuldigen sommige paleismedewerkers haar zelfs stiekem van arrogantie en geldingsdrang.

De burgermeisjes die deze generatie hun intrede in het paleis deden, hebben veel met elkaar gemeen. Ze zijn blond, in het bezit van een universitaire graad en afkomstig uit de gegoede middenklasse. Laurentien Brinkhorst kwam als kind al op het paleis om met het jongetje te spelen met wie ze nu is getrouwd. Haar vader, Laurens Jan Brinkhorst, voormalig minister van Economische Zaken, was en is een goede vriend van koningin Beatrix. Het lot bracht hen voor altijd bij elkaar; hun kinderen Laurentien en prins Constantijn, de jongste zoon van Beatrix en Claus, traden op 17 mei 2001 in het huwelijk (toevalligerwijs de verjaardag van Máxima). Dat was het enige Oranje-paar dat zonder tegenwerpingen van de regering of het Nederlandse volk het altaar bereikte.

Hoewel dit huwelijk Beatrix de minste kopzorgen bezorgde, schijnt ze nooit echt gecharmeerd geweest te zijn van Laurentien. De roddelpers spon allerlei verhalen rond de ministersdochter: Laurentien zou er altijd van gedroomd hebben om koningin te worden en met die gedachte in haar achterhoofd zou ze prins Friso hebben voorgesteld aan een van haar beste vriendinnen, Mabel Wisse Smit. Mabel had echter een relatie gehad met een bekende Nederlandse drugshandelaar, een onverkwikkelijke geschiedenis waar Laurentien zich volgens de bladen zeer wel van bewust was. Volgens hen vertrouwde de echtgenote van Constantijn erop dat haar vriendin afgewezen zou worden door het koningshuis, wat háár een treetje dichter bij de troon zou brengen. En zo is het ook gegaan: toen de regering een onderzoek instelde naar het verleden van Mabel, stuitten ze op de troebele liefdesgeschiedenis met de in 1991 vermoorde topcrimineel Klaas Bruinsma. ‘Mabelgate’ groeide uit tot een nationaal schandaal, totdat Friso op 24 april 2004 zonder toestemming van de Tweede Kamer in het huwelijk trad met de vrouw van zijn leven, waarmee zijn rechten op de troon vervielen. Het paar is tegenwoordig woonachtig in Londen, ver van het protocol en de druk van de familie. De koningin mist haar zoon echter enorm, en het gerucht gaat dat ze Laurentien nooit heeft vergeven dat ze deze informatie over de gevaarlijke romance van haar vriendin heeft verzwegen.

Met een schoonzus in het buitenland en een andere die weinig goed kon doen, kon Máxima zonder enige moeite uitgroeien tot de enige protégee van Beatrix. Ze schamen zich niet voor hun wederzijdse genegenheid. Toen Máxima niet aanwezig kon zijn bij een officiële gelegenheid, excuseerde Beatrix haar niet alleen, maar deed ze haar voor de televisie zelfs de groeten. Op Koninginnedag verklaarde de koningin aan het Nederlandse volk dat haar schoondochter helaas niet aanwezig kon zijn omdat ze net bevallen was, maar dat ze haar node miste. Máxima belde haar en bedankte haar geëmotioneerd. Beatrix raadde haar aan om goed uit te rusten; ze hadden nog heel wat gezamenlijke officiële gelegenheden in het verschiet.

Máxima bekleedt vooral een representatieve functie en het behoort tot haar taken om openingen te verrichten, onderscheidingen op te spelden en gala’s en feesten bij te wonen die ter ere van de koninklijke familie worden georganiseerd. ‘Het is een vermoeiend leven, maar ze brengt het er goed vanaf,’ aldus een van haar zussen. Het hoort er nu eenmaal bij, en dat weet ze. Er zal nooit een klacht over haar lippen komen in aanwezigheid van de koningin, en het komt uiterst zelden voor dat ze haar verplichtingen níét nakomt. Vanaf dag één begreep ze wat het geheim is om Beatrix te vriend te houden: spreek haar nooit tegen. Zonder haar onvoorwaardelijke steun zou de relatie met Willem-Alexander bij een leuk verhaal zijn gebleven, met in het beste geval wat foto’s en vage verklaringen in de Nederlandse sensatiepers.

Nu Beatrix oma is geworden, vindt ze niets heerlijker dan op visite gaan bij haar zoon en schoondochter zodra ze aan al haar verplichtingen heeft voldaan. Ze belt nooit om te vragen of het uitkomt en gaat er klakkeloos van uit dat ze welkom is. Ook schijnt ze bijna verslaafd te zijn aan de bridgeavondjes die Máxima organiseert. De koningin speelde graag toen ze jong was en pakte het spel op aandringen van haar schoondochter weer op. Ze ontpopte zich tot een fanatieke bridgespeelster. Soms heeft ze zo’n zin om te spelen dat ze zelfs met de gedachte speelt om haar officiële afspraken te cancellen. Dan belt de prinses haar vaste spelers: Graciela Rossetto, Graciela Prósperi, de echtgenote van multimiljonair Theo Dietz, mevrouw Wassenaar, een hofdame van de koningin en soms zelfs Emily Bremers, de ex-vriendin van Willem-Alexander. Als ze midden in het spel gestoord worden, kan de koningin net zo boos worden als de Hartenkoning uit Alice in Wonderland.

Ze geniet natuurlijk enorm van haar drie kleindochters. Ze verschoont hun luiers niet, maar als haar ouders uitgaan brengt ze de kinderen naar bed en leest ze hun sprookjes voor over prinsjes en prinsesjes. Soms blijft ze enkele dagen bij Máxima en Willem-Alexander logeren. Ze gaan zowel
’s winters als ’s zomers met z’n allen op vakantie, en ook de officiële buitenlandse bezoeken leggen ze vaak gedrieën af. Sinds het overlijden van prins Claus in oktober 2002 vormt het gezin van haar oudste zoon haar belangrijkste toevluchtsoord.

Beatrix heeft Máxima geleerd om selectief en zorgvuldig te zijn wat haar vrienden betreft. Dat heeft tot gevolg gehad dat ze iedereen die haar benadert met een zekere argwaan bekijkt. Ze converseert en ze glimlacht, maar ze zal met niemand haar eventuele huwelijksproblemen bespreken, noch haar eeuwige strijd met de weegschaal. Ze weet dat iedereen ervan droomt om toe te treden tot de intieme kring van een prinses en dat de sensatiebladen alles overhebben voor een primeur rond haar persoontje. Via haar secretaresse stuurt ze e-mails aan haar vrienden en bekenden, met het verzoek vooral niet met de pers te praten.

Verzoeken die vervolgens onderstreept worden door het Koninklijk Huis met telefoontjes die soms intimiderend kunnen zijn, zoals de auteurs van dit boek aan den lijve hebben ondervonden tijdens de onderzoeksperiode. Het Northlands College moest een geheimhoudingsverklaring ondertekenen om haar privacy te waarborgen. En Máxima heeft haar vrienden op hun erewoord laten beloven om nooit ook maar iets van haar geheimen prijs te geven. De vijand kan overal opduiken: onder haar vrienden, buren en ex-vriendjes. Ze weten allemaal wel iets van haar.

En dus kreeg ze toen ze haar vriend amper kende het advies van het Koninklijk Huis om zo min mogelijk los te laten en haar vrienden zorgvuldig uit te kiezen. De laatste acht jaar wordt iedereen met wie ze omgaat gescreend. Alleen mensen die iets te bieden hebben of een goede reputatie genieten in de Hollandse samenleving krijgen toegang tot het paleis. Zoals Alexandra Jankovich de Jeszenice, die optrad als meter van prinses Alexia, een succesvolle uitgeefster met Hongaarse roots die deel uitmaakt van de Stichting Lezen en Schrijven, een initiatief van H.K.H. Prinses Laurentien der Nederlanden. Of Annejet Philipse-Paalman, met wie ze net zo kan lachen als met haar vriendinnen uit Buenos Aires; ze zijn even oud en hun echtgenoten zijn al hun hele leven goed bevriend. Máxima vindt het heerlijk om in hun restaurant Diner Thuis te eten, waar ze haar altijd verwennen met goede Argentijnse wijnen. Ze geniet van de gezellige avonden op De Horsten met haar vriendinnen, de beide Graciela’s, Rossetto en Prosperi, beiden getrouwd met Nederlanders. Rossetto, een bekende fotografe in Amsterdam, kreeg de eer om de eerste officiële foto van Amalia te maken. Prosperi is werkzaam als vertaalster, en ook zij plukt de vruchten van hun vriendschap. Zij schreef de tekst van het lied ‘Despierta mi niña’ (‘Word wakker, kindje’) dat tijdens de doopplechtigheid van de oudste dochter van Máxima en Willem-Alexander ten gehore werd gebracht door een kinderkoor.

Tegenwoordig beschouwt ze de koningin eerder als een goede vriendin dan als haar schoonmoeder, hoewel ze moeilijk kan wennen aan de unieke manier waarop haar dood of haar troonsafstand te pas en te onpas ter sprake komt. Telkens wanneer Beatrix een zin begint met: ‘Als jij eenmaal koningin bent’, of: ‘Als Alex straks aan de beurt is’, heeft de prinses het gevoel dat ze haar eigen dood bespreekt. Het onvermijdelijke koningschap van haar echtgenoot is hoe dan ook bepalend voor haar leven; het heeft invloed op elk woord, elk gebaar, elke handeling. Voorlopig kan ze er nog van genieten en rustig slapen, want Beatrix staat pal achter haar en bereidt haar voor op haar toekomst als koningin.